حالی داشت همتایِ ربودگیِ پس از مِیگُساری ، گویی بالینش دامنِ مهربانِ فرشته ای بود، دستِ نوازشِ نسیم پیشانی اش را می نواخت و او در خواب و بیداری بازیِ تارهایی از کاکُلش را می فهمید ، حالش خیلی خوب بود !
بوی خوشِ خاکِ باران خورده و غرش رعد و آهنگِ رگبارِ بهاری را نیز در همان حالِ خوش دریافت!
نسیم جای خود را به بادی سرد داد و باد پرده حریر را به بازی گرفت . پرده در دستانِ باد چون تازیانه ای پیچ و تاب میخورد و به هر سو زبانه میکشید ، یک دَم گیسوی مواجِ پرده بر دستگیره درِ کوچکِ چوبینِ پنجره گره خورد و آنهم تلنگری به تنگِ ماهیِ لبه طاقچه زد .
جرینگ .
برخاست و شتابان به سوی ماهی قرمزِ کوچک که رقصِ مرگ را روی کاشیِ کف اتاق آغاز کرده بود دوید و تند از دو دستی که کنار هم نهاد پیاله ای ساخت تا ماهیِ کوچک در آن پناه گیرد هر چند هنوز ترسِ بی نفسی از نبودآب را داشت !
آب را چه کند؟!
بی لختی مکث پا بر طاقچه نهاد و دستان را که گویی برای دعا به سوی آسمان بلندشان کرده بود زیرِ شُرشُرِ باران گرفت ، پیاله اش زود پُر آب شد و ماهی آرام ! آستینهایش خیسِ خیس شدند و به آرنجهایش آویختند ! خوابش (یا همان حالَش ) پرید که پرید!
ماهی ،هر چند به قیمتِ ترسِ هم آغوشی با مرگ ، نفَسی آزادی را چشیده بود خود را به دیوارهای تُنگِ کوچکی که او با دستانش ساخته بود میزد .
او نگاهی به پایین انداخت آنجا که جویِ آب به سوی جنگل جاری بود ، کف آلود ، پر شتاب و لبریز .دستها را از هم باز کرد تا ماهی به جوی رها شود ، دیده شد که بینِ امواجِ پر حباب غلتید و رفت !
خدا نگهدار ماهیِ کوچک ! بیاموز زیستن در رهایی را که نرفتن از زندانِ تنگِ تُنگ ریشخندِ زندگی است !
پا که زمین گذاشت سوزشی یادآوری اش کرد شکستنِ تُنگِ ماهی اش را .
یخِ این سرما را ,شاید گرمیِ بوسه تو باز کند, از لبِ من !
دلِ من بی تاب است ! بنیوشد تپشِ قلبِ تو را از نزدیک !
خدای ساده لوحان را نماز و روزه بفریبد
و لیکن من برای خود خدای دیگری دارم
ریا و رشوه نفریبد اهورای مرا آری
خدای زیرک بی اعتنای دیگری دارم
بسی دیدم ظلمنا خوی مسکین ربنا گویان
من اما با اهورایم دعای دیگری دارم
زقانون عرب درمان مجو در یاب اشاراتم
نجات قوم خود را من شفای دیگری دارم .
اخوان ثالث
جان وودِن