همتایِ ربودگیِ پس از مِیگُساری!

حالی داشت همتایِ ربودگیِ پس از مِیگُساری ، گویی  بالینش دامنِ مهربانِ فرشته ای بود، دستِ نوازشِ نسیم پیشانی اش را می نواخت  و او در خواب و بیداری بازیِ تارهایی از کاکُلش را می فهمید ، حالش خیلی خوب بود !

بوی خوشِ خاکِ باران خورده  و غرش رعد و آهنگِ رگبارِ بهاری را نیز در همان حالِ خوش دریافت!

نسیم جای خود را به بادی سرد داد و باد پرده حریر را به بازی گرفت . پرده در دستانِ باد چون تازیانه ای پیچ و تاب میخورد و به هر سو زبانه میکشید ، یک دَم  گیسوی مواجِ پرده بر دستگیره درِ کوچکِ چوبینِ پنجره گره خورد و آنهم تلنگری به تنگِ ماهیِ لبه طاقچه زد .

جرینگ .

برخاست و شتابان به سوی ماهی قرمزِ کوچک که رقصِ مرگ را روی کاشیِ کف اتاق آغاز کرده بود دوید و تند از دو دستی که کنار هم نهاد پیاله ای ساخت تا ماهیِ کوچک در آن پناه گیرد  هر چند هنوز ترسِ بی نفسی از نبودآب را داشت !

آب را چه کند؟!

بی لختی مکث پا بر طاقچه نهاد و دستان را که گویی برای دعا به سوی آسمان بلندشان کرده بود زیرِ شُرشُرِ باران گرفت ، پیاله اش زود پُر آب شد و ماهی آرام ! آستینهایش خیسِ خیس شدند و به آرنجهایش آویختند ! خوابش (یا همان حالَش ) پرید که پرید!

ماهی ،هر چند به قیمتِ ترسِ هم آغوشی با مرگ ، نفَسی آزادی را چشیده بود خود را به دیوارهای تُنگِ کوچکی که او با دستانش ساخته بود میزد .

 او نگاهی به پایین انداخت آنجا که جویِ آب به سوی جنگل جاری بود ، کف آلود ، پر شتاب و لبریز .دستها را از هم باز کرد تا ماهی به جوی رها شود ، دیده شد که بینِ امواجِ پر حباب غلتید و رفت !

خدا نگهدار ماهیِ کوچک ! بیاموز زیستن در رهایی را  که نرفتن از زندانِ تنگِ تُنگ ریشخندِ زندگی است !

پا که زمین گذاشت سوزشی یادآوری اش کرد شکستنِ تُنگِ ماهی اش را .